ایمونولوژی

از کار پیشگام ادوارد جنر در قرن هجدهم که در نهایت منجر به واکسیناسیون در شکل مدرن آن می‌شود (نوآوری که احتمالاً جان افراد بیشتری را از هر پیشرفت پزشکی دیگری نجات داده است)، تا پیشرفت‌های علمی بسیاری در قرن‌های 19 و 20 که منجر به از جمله، پیوند اعضای ایمن، شناسایی گروه‌های خونی، و استفاده فراگیر از آنتی‌بادی‌های مونوکلونال در سراسر علم و مراقبت‌های بهداشتی، ایمونولوژی چهره پزشکی مدرن را تغییر داده است. تحقیقات ایمونولوژیک با تلاش‌های تحقیقاتی مداوم در ایمونوتراپی، بیماری‌های خودایمنی و واکسن‌هایی برای پاتوژن‌های نوظهور مانند ابولا، افق‌های درک ما را از نحوه درمان مسائل مهم سلامتی گسترش می‌دهد. پیشرفت درک ما از ایمونولوژی پایه برای کاربردهای بالینی و تجاری ضروری است و کشف تشخیص ها و درمان های جدید را برای مدیریت طیف گسترده ای از بیماری ها تسهیل کرده است. علاوه بر موارد فوق، همراه با فناوری پیشرفته، تحقیقات ایمونولوژیک تکنیک ها و ابزارهای تحقیقاتی بسیار مهمی مانند فلوسیتومتری و فناوری آنتی بادی را ارائه کرده است.